έγινε γυναίκα, πήγε σε μεγαλύτερη πόλη θαρρώ, όμως ποτέ δε ξέχασε εκείνο τα δάσος το μαγικό!
Γύριζε πίσω, ξανά και ξανά, στο σημείο εκείνο που ερχόταν πάντα πιο κοντά με τα άστρα! Εκεί που ήταν ξαπλωμένη μια φορά, εκείνη τη καλοκαιρινή βραδιά, άκουσε ένα θόρυβο, μια ψιθυριστή φωνή, ίσα που ακουγόταν, που της έλεγε.. «..μη τρομάξεις, φτου και βγαίνω…»
Εμφανίστηκε μπροστά της ένας άντρας σκοτεινός, όμως με τα πιο αστραφτερά μάτια, που είχε δει.. Έμοιαζαν με εκείνα τα αστέρια τα λαμπερά, τη μάγεψαν αμέσως, που λέμε μονομιάς.. Της μίλησε γλυκά, της χάιδεψε τα χρυσαφένια τα μαλλιά και τη φίλησε τόσο γλυκά, λέγοντάς της .. «..καληνύχτα μικρή μου.. νεράιδα..»
Εκείνη αποκοιμήθηκε, ονειρεύτηκε ξανά και ξανά, όμως όταν ξύπνησε, θυμόταν εκείνα τα μάτια τα αστραφτερά.. Τον έψαξε παντού, γυρνούσε πίσω ξανά και ξανά, μα εκείνος πουθενά! Λίγο όμως πριν παντρευτεί, τον συνάντησε μια μέρα, μέσα στο δάσος εκεί, της έπιασε το χέρι, της μίλησε γλυκά, τη ρώτησε τι είναι αυτό που θέλει στα αλήθεια.. Και εκείνη του απάντησε.. «..Εσένα Βασιλιά μου.. εσένα και τα μάτια σου, που έκλεψαν τη καρδιά μου..»
.. «..Αυτή είναι η ευχή σου, μικρή μου πριγκίπισσα.. είσαι σίγουρη για αυτό..?..» τη ξανά ρώτησε.
Και εκείνη του ξανά απάντησε.. «..Ναι Βασιλιά μου, πάμε να φύγουμε από εδώ..»
Και έτσι πετάξανε, παρέα κάπου μακριά, χάθηκαν μέσα στο μαγικό το δάσος και δε τους είδε ποτέ κανείς ξανά..
Κάθε καλοκαίρι, τέτοια εποχή, νεράιδες λαμπιρίζουν σε εκείνη τη περιοχή.. Μιλούνε για την αγάπη και τα ξωτικά και μοιράζουν τις ευχές τους να βγούνε όλα αυτά αληθινά..
Καλό Βράδυ… ξωτικούλια μου..
magicfariel
