με αναστατώνεις, στο έχω ξανά πει..
Εκεί που νομίζω πως
ήρθε το τέλος
μου εμφανίζεις την ελπίδα σου εκείνη τη λαμπερή..
Μια χάος και σκοτάδια
κλάματα και δάκρυα πολλά
κρύβεις συνέχεια τα κομμάτια
για να μη σε βρίσκω πουθενά..
Τώρα όμως ίσως να σου λείπω
θέλεις να κάνουμε closer μαζί
τα μούτρα μου θα ρίξω
και θα έρθω και εγώ εκεί..
Γιατί Υδροχόε μου σε αγαπάω
και ας με πληγώνεις συνεχώς
για σένα ζω και υπάρχω
και θέλω να σε βλέπω διαρκώς..
Με αναστατώνεις, κάθε φορά
και νιώθω σα παρθένα
μη σκέφτεσαι πονηρά..
συναισθήματα εκφράζω που τα έχω καιρό θαμμένα..
Θα πεθάνω απο το άγχος μέχρι εκείνη τη στιγμή
όμως ζω για κάτι τέτοια.. και αυτό στο έχω ξανά πει..
magicfariel
