Κάθε φορά που βγαίνω σε αυτό
παθαίνω τα ίδια με
το όταν σε συναντώ..
Το άγχος και η νευρικότητα μου λένε καλησπέρα
και τότε σε σκέφτομαι σχεδόν όλη μέρα..
Σε λέω αδιέξοδο γιατί κάτι τέτοιο είσαι
παίρνεις ένα δρόμο
δε συμβαίνει τίποτα.. λέω πως προσποιείσαι..
Πίσω δε κοιτάς γιατί δε θέλεις να πονάς
αλλά να που κάπου-κάπου σταματάς
σε πιάνει κάτι στη καρδιά, αλλά εσύ δε μασάς..
Και σε αδιέξοδο να πέσω
θα βρω το τρόπο να δραπετεύσω
άλλα όταν αφορά το άτομό σου
λιποθυμώ και νομίζω πως χάνω και το φως μου..
magicfariel
