Νύχτωσε και είμαι πάλι μόνη.. Παρέα με τις σκέψεις μου.. Ακόμα εδώ, σε
ένα σπίτι αδειανό, εντάξει έχει τα πάντα μέσα, αλλά όχι ανθρώπους. Άρα είναι άδειο.. Μιλάω με τον εαυτό μου και κλαίω. Γιατί; Επιλογή μου ήταν. Πήρα τις αποφάσεις μου. Στάθηκα δυνατή. Ειλικρινής. Τίμια. Αλλά κλαίω. Γιατί; Τι σκληρή που είναι η ζωή ακόμα και για τους δυνατούς ανθρώπους. Σκληραγωγούμαι τώρα. Μαθαίνω στα δύσκολα. Γιατί δε θα έχω για πάντα δίπλα μου αυτούς που αγαπώ. Ας αφήσουμε όμως τις μακάβριες τις συζητήσεις.. δεν αντέχω..
Γιατί τα μάτια κλαίνε; Είναι μήπως ένα ξέσπασμα και αυτό; Αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο, να κλάψει, να χτυπηθεί, να υποφέρει, γιατί αλλιώς δε θα μάθει ποτέ. Τι σημαίνει σήμερα να είσαι εδώ και αύριο εκεί. Πρέπει να σταθώ στα πόδια μου. Δε γίνεται στη δουλειά να είμαι σκυλί μαύρο και στη προσωπική μου ζωή χύμα στο κύμα. Ποτέ κανείς δε θα με βοηθήσει, αν δε βοηθήσω πρώτα τον εαυτό μου..
Ευτυχώς που έχω εσάς, διαβάζετε τις τρέλες μου, τα παράξενά μου, αλλά αυτή είμαι. Όπως νιώθω γράφω. Εκφράζομαι ελεύθερα για να μη μου στρίψει. Διχασμένη προσωπικότητα που κρατώ τις ισορροπίες μέσα απο εδώ, απο αυτό το blog που είναι το παιδί μου.. Το δημιούργησα με τη ψυχή μου.. Είμαι εγώ.. ένα ξωτικό.. μια γυναίκα, ανήσυχη, τρελή και φοβιτσιάρα. Όμως κατά βάθος κρύβω μεγάλη δύναμη μέσα μου. Απλά πρέπει να την ανακαλύψω πάλι.. Και είναι εκεί και περιμένει.. Χρόνια τώρα..
Πάω να ξαπλώσω.. να χαθώ στο όνειρο.. και ας τα μάτια κλαίνε.. θα περάσει και αυτό..
F'Ariel
