..γνωστό, ανεπανάληπτο, που όταν το τραγουδούσα, ήμουν χαρούμενη, ευτυχισμένη και πολύ ανόητη, μπορώ να πω, αφού
δε καταλάβαινα γρι.. απο συναίσθημα μηδέν! ποιο τηλέφωνο;; μικρό κοριτσάκι ήμουν, ποιος θα με έπαιρνε τότε τηλέφωνο;; χα χα .. και να θυμίσω, εκείνες τις εποχές, υπήρχε μια συσκευή μέσα στο σπίτι, σταθερή σε ένα σημείο, που συνήθως το σήκωνε και κάποιος πατέρας. Απαγορευτικό το τηλέφωνο.. για χρόνια. Οι σαΐτες καλύτερες..
..και ερχόμαστε στο σήμερα, στο τώρα..
..ούτε τα άστρα, ούτε το σύμπαν, ούτε κανείς στο κόσμο αυτόν δε μπορούν να προβλέψουν μια ημέρα δικιά μου.. Ξεσηκώθηκα πάλι σήμερα, γιατί η αγαπημένη μου αστρολόγος, έγραψε εκεί, τα μαγικά της και όσο να είναι άφησα τα νέα να με παρασύρουν..
..Ωχ νομίζω έπεσα μέσα σε μια λακκούβα, γιατί, το τηλέφωνο δε χτυπάει, μήνυμα δεν ήρθε, ούτε φωνή, ούτε ακρόαση, για ακόμα μια φορά.. Αφηρημένη λοιπόν και άκρως απογοητευμένη, θα πάω να κλείσω τα μάτια, γιατί τίποτα απολύτως δε πρόκειται να συμβεί. Ελπίζω σε κάτι τελικά πολύ ακατόρθωτο.. Μόνο για εμένα όμως, για καμία άλλη.. Αυτό και αν είναι παράπονο μεγάλο..
Και συνεχίζω και τραγουδώ "Και δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο.." και τα σχετικά και όχι δε τις κόβω! Βαρέθηκα να το κάνω και αυτό..
Όμως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία..
Καλό βράδυ..
magicfariel
