Σας λέω το ένα και το άλλο κάθε μέρα... Θέλω να πιστεύω πως σας κάνω και γελάτε και χαμογελάτε, γιατί οτι γράφω είναι αλήθεια, όλα έχουν κάποιο νόημα και ναι μπορεί να
ειμαι αινιγματική, αλλά δε μπορώ να αποκαλύψω τα μυστικά μου.. να ξέρετε όμως πως είναι όλα βγαλμένα απο τη ζωή..
Αυτοί που πρέπει να καταλάβουν, θα καταλάβουν τι εννοώ...
Με διαβάζω και γελάω, γιατί έχω πλάκα! Είμαι νούμερο μεγάλο, αλλά κατά βάθος είμαι μια πολύ ευαίσθητη ψυχή, έχω ανάγκη να εκφράζομαι ελεύθερα, δεν ενοχλώ κανέναν, δεν ασχολούμαι με κανέναν, για αυτό το μόνο που θέλω είναι την ησυχία μου.. Κάποιοι το καταλαβαίνουν αμέσως, κάποιοι πρέπει να δουν τη σκύλα που κρύβω μέσα μου. Δε πειράζει, όλα στο πρόγραμμα είναι..
Μπορεί να μιλάω για την απιστία σα να είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου, ή σα να την εγκρίνω, αλλά καμία σχέση. Οι παντρεμένοι έχουν ψυχή, όμως έχουν και άλλες προτεραιότητες. Ιδιαίτερα όταν παίζουν παιδιά στη μέση. Οι λοιποί όμως οι ελεύθεροι και "ελεύθεροι", έχουν δει τη ζωή κάπως διαφορετικά. Έχουν άλλες επιλογές. Μπορούν να κινηθούν πιο άνετα.
Αλλά και πάλι προσωπικά για να μπω σε διαδικασία απιστίας, ο άντρας, ο κακός ο άντρας, θα πρέπει να είναι πολύ super και να μου ξυπνάει όλο μου το είναι και σε αυτή τη ζωή και στην επόμενη..
Ναι για σένα τα γκρεμίζω όλα.. Και ξεκινώ απο την αρχή.. Δε φοβάμαι.. Τρέμω..!!!
Με διαβάζω και γελώ και απορώ πού τα βρίσκω αυτά που λέω; Σε τι ψυχολογική κατάσταση ήμουν τότε, που τα έγραφα; Τι μου συνέβαινε;; Γιατί όλα μαζί τα κείμενά μου, αν τα ενώσει κανείς, θα ανακαλύψει μια ιστορία αγάπης, παθιασμένου ανεκπλήρωτου έρωτα, ένα μυστικό και ένα άγνωστο μέλλον.. Τι δείχνουν τα χαρτιά μαντάμ;; Θα μάθω ποτέ το αύριο;;;
Γελώ ακόμα περισσότερο γιατί δε ξέρω, είμαι μια γυναίκα 38 ετών ή ένα κοριτσάκι ακόμα στα 25;;; Μήπως κόλλησε η βελόνα; Μήπως βρίσκομαι ακόμα σε εκείνη την εποχή, που γούσταρα τρελά, ήμουν ελεύθερη και έκανα ότι ήθελα;; Καιρός να αναθεωρήσω τις απόψεις μου αλλά για να γίνει αυτό.. θέλω και το κακό το αγόρι δίπλα μου.. Να κάνουμε παρέα τις ζαβολιές! Θα έρθεις;; Μεγαλώνουμε.. κύριε.. δε θα είμαστε για πάντα νέοι!
Με διαβάζω .. αλλά μερικές φορές βουρκώνω, γιατί νιώθω το πόνο, εκείνο το πόνο, απο εκείνες τις στιγμές, απο τις άλλες τις φορές, απο τα πρόσφατα τα λόγια και το μαχαίρι μέσα στο βάθος της καρδιάς, δεν είναι τίποτα απολύτως.. Απορώ, αφού τα έγραψα, έχουν περάσει μέρες, μήνες, χρόνια, γιατί πονάει ακόμα..;;; Υπάρχει κάποιος λόγος;;
Τι να γράψω τώρα;; Κάτι να γελάσουμε;; ή να κλάψουμε παρείτσα..;;;
your crazy fairy..
magicfariel
