Σαν ένα Μαύρο Σύννεφο..

εμφανίζεσαι από το πουθενά,
τις λιακάδες μου, εξαφανίζεις
φέρνεις το χειμώνα, μέσα στην καρδιά! 

Σαν ένα Μαύρο Σύννεφο..
βολτάρεις γύρω από την ύπαρξή μου..
φέρνεις το κρύο και τις βροχές 

και ας ήσουν κάποτε η άνοιξή μου!

Λένε πως εκεί που χάνεις τη χαρά, δεν την ξανά βρίσκεις..

σαν μαύρο σύννεφο όμως η σκέψη σου με τριγυρνά, επιμένει πολύ σε εκείνες τις «αναμνήσεις»! 

Κάποτε λάτρευα τις συννεφιές σου,
τις έβλεπα ως τσαχπινιές.
μα ποτέ δε βγήκε ο ήλιος
ήταν μόνιμες οι δικές σου οι βροχές! 

Μα τώρα πώς ζητάς..
ο Ήλιος σου να ζεστάνει τη δική μου την καρδιά,
να αγαπήσω το δικό σου το Ουράνιο τόξο που ξεπροβάλει μέσα από τη συννεφιά; 

Το «είναι» μου λέει.. πως είναι πια αργά!

Εμφανίζεσαι και εξαφανίζεσαι,
σαν ένα Μαύρο Σύννεφο,
τα χρόνια που πέρασαν είναι πολλά,
στα συναισθήματά σου πάντα βασίζεσαι..
δίχως να υπολογίζεις τη «ζημιά»!

Τούτη τη φορά θα με προστατεύσω..
και ας μη σε δω ποτέ ξανά!

magicfariel

Image by Amore Seymour from Pixabay