Αντίο, φεύγω, δεν αντέχω άλλο! Μα με πόσο πάθος βγαίνουν αυτές οι λέξεις; Και πόσο πόνο προκαλούν.
Απο τη μια νιώθεις ανακούφιση, απο την άλλη ένα βάρος.
Αντίο, δεν είμαι ευτυχισμένη. Τι είναι η ευτυχία σε μια σχέση, σε ένα ζευγάρι; Τι θα μπορούσε να είναι; Γιατί το πάλεψα, το προσπάθησα, με μάλωσα τόσες φορές, σύνελθε, ξανά και ξανά, αλλά ποτέ τίποτα διαφορετικό δε γινόταν.
Αντίο, πάω να ζήσω τη ζωή μου. Θέλω να ζω κάθε μέρα, κάθε στιγμή και λεπτό. Γίνεται αυτό; Όσο είσαι μόνος, ναι γίνεται. Γιατί χαλάει όταν είσαι παρέα με κάποιον άλλον; Μα τον αγαπάς; Πού χάλασε η συνταγή;
Πόσα αντίο θέλετε να σας αναφέρω; Όλα καταλήγουν να πονούν. Γιατί ούτε ακόμα εσύ, που είσαι αποφασισμένος για τα πάντα, δεν είσαι έτοιμος για να πεις εκείνο το αντίο. Το σκέφτεσαι, το πολεμάς μέσα σου, το λες και το ξανά λες για να το πιστέψεις και μετά; Πληγώνεις τον εαυτό σου, πληγώνεις τον άλλον, πληγώνεις τους τριγύρω, με ένα απλό αντίο.
Θα ήθελα να σταματήσει για λίγο η καρδιά μου να αισθάνεται. Να νεκρώσει. Βαρέθηκα να αγαπάω, να είμαι ερωτευμένη, να θέλω, να ζητώ και στο τέλος να καταλήγω πάντα μόνη.
Θέλω να πω αντίο στον εαυτό μου. Να με σβήσω απο το χάρτι. Γιατί το αξίζω. Με βρίζω τώρα. Αλλά πόσο; Πόσο θα πιέζομαι να νιώσω αυτό που δε νιώθω πια; Πόσο θα ελπίζω για εκείνο το θαύμα που ποτέ δεν έρχεται; Τι γίνεται επιτέλους;
Αντίο..
F'Ariel
